filosofie

Een kleine 50 jaar geleden omschreef Mien Ruys haar tuinfilosofie als "een wilde beplanting in een strakke vormgeving". Een formulering zó to the point, dat ik daar niets aan kan toevoegen, of het moet zijn dat mijn beplanting veel wilder en mijn vormgeving veel minder strak is dan die van Mien Ruys.
Toen ik in 1978 samen met Anton Schlepers met de aanleg van de Priona Tuinen begon, had ik de adembenemende bloemenweiden van Centraal- en Zuid Europa voor ogen.
Dat beeld wilde ik in mijn tuin vastleggen. Over de vormgeving had ik nog einig nagedacht.
Behalve de Tuinen van Mien Ruys had ik geen enkele andere tuin gezien, en voor zover ik ideeën over vormgeving had, waren die bij haar afgekeken.

Een andere uitspraak van Mien Ruys: "Je kunt in de tuin de natuur niet imiteren", viel minder bij mij in de smaak. Eigenwijs probeerde ik het tegendeel te bewijzen, maar in de loop der jaren heb ik moeten toegeven dat ze gelijk had. De subtiele plantengemeenschappen die ik in mijn tuin plantte, zoals die van het kalkgrasland, bleken niet opgewassen tegen de enige plantengemeenschap die van nature in tuinen wil groeien : het zevenblad-verbond (Aegopodion podagrariae), een gemeenschap van agressieve wortelonkruiden.

Omdat ik toch een tuin wilde die de toeschouwer zou kunnen ondergaan alsof hij in een natuurgebied rondloopt, een tuin zonder kunstmest of bestrijdingsmiddelen en zonder een niet te winnen strijd tegen onkruid en ongedierte, moest ik op zoek naar planten met een natuurlijke uitstraling, die zich zonder al die poespas zouden kunnen handhaven. Die vond ik bij Piet Oudolf, die ik in 1983 leerde kennen. Hij kweekte robuuste planten, die de strijd met het onkruid aankonden, maar er toch natuurlijk en subtiel genoeg uitzagen om te passen in het beeld dat ik voor ogen had.

Het resultaat van 20 jaar ervaring met wilde en gekweekte planten, die zich zonder al te veel poespas in een natuurlijke tuin kunnen handhaven, heb ik samen met Piet Oudolf beschreven in het boek "Meer Droomplanten".